Durumdan Vaziyet Çıkardım

Ne zaman kötü yorumlarını okuduğum bir filmi izlesem, hep önce o olumsuz yorumları yapan arkadaşları saygıyla anar sonra el alemin yorumuyla filmi izlemediğim için kendime kızardım. Ancak bu filmi sinemada izledikten sonra keşke yine o olumsuz yorumları yapanlara giydirsem diye düşündüm.

Filme baktığınız zaman iyi diyemiyorsunuz ama neyin kötü olduğunu da tespit edemiyorsunuz. Oyunculuklar mı kötü? Hayır. Senaryo mu? Hayır. Kurgu mu? Hayır. Karakterler mi? Hayır. Ama nedensiz bir yavanlık ve biraz da burnumuza filmin bazı sahnelerinde estirilen klişe kokusu dikkatlerden kaçmıyor. Bana sorarsanız bu yavanlığın en büyük sebebi Ata Demirer’in filmden karakter çıkartmaktansa, karakterden film çıkartma çabasıdır. Bir prototip çiziyor, konuşmasını, hareketlerini belirliyor özümsüyor bu karakteri kendisiyle özdeşleştirip ortaya çıkarıyor ve etrafına bir kaç obje birkaç olay koyup filmleştiriyor. Hal böyle oyunca kurgu zayıf, senaryo hafif , espriler naif , karakterler pasif kalıyor. Nerede Masumiyet’in Bekir’i , nerede Ayhan’ın Berlin Kaplanı. Böyle bakınca olay daha da netleşiyor kanımca.

Bu film her ne kadar Türk sinemasının gelişmesinde olumsuz bir örnek olarak gözükse de;  genç sinemacıları yüreklendirmek,  onları bu işi yapabileceklerine inandırmak adına gelecekte olumlu bir rol alabilir. Diğer olumlu bir yan ise Necati Bilgiç gibi emektar bir sanatçıya böyle bir projede yer verilmiş olmasıdır.

Filmden çıkarken ise hemen arkamda film boyunca katıla katil gülen Abi, film hakkındaki görüşlerime son noktayı şu cümlesiyle koydu:

-Bence Recep İvedik daha komikti.

-He Abi he, öyle…

Dipnot: Yalnız filmden önce fragmanları izlerken Tamer Karadağlı’nın başrol oynadığı “SÜPERTÜRK” filminin tanıtımıyla karşılaştım ki o daha büyük bir fecaat, anlayacağınız tehlike çok büyük.